Αυτά τα λεφτά κάποιοι τα έχουν.

Από τον Χρίστο Λογαρίδη

Αγαπητό μου ημερολόγιο…

 Θυμάμαι μικρός, τον περασμένο αιώνα δηλαδή, τότε που πήγαινα ακόμα σχολείο, οι δάσκαλοι μου έλεγαν πως η χώρα μου ήταν ένας μαγικός τόπος. Ένας τόπος που γεννούσε ήρωες, ημίθεους και φιλόσοφους. Σαν μικρό παιδί τότε, το είχα πιστέψει. Μεγαλώνοντας έψαχνα να τους βρω, αλλά μάταια.

Εκτός αν ήρωες σήμερα είναι οι Τσουκάτοι, οι Μαντέληδες, οι Χριστοφορακορουσόπουλοι και οι άλλοι γνωστοί ήρωες των δελτίων μαζικής αποχαύνωσης.... Εκτός αν ημίθεοι είναι οι αρχηγοί των κομμάτων με τις συμμορίες τους και γι αυτό είναι και πάνω από τους νόμους με αποτέλεσμα να μην τιμωρείται κανείς. Εκτός αν οι φιλόσοφοι σήμερα είναι οι πρόεδροι της δημοκρατίας, που τους έχουν να λένε που και που κανένα βαθυστόχαστο τσιτάτο χωρίς νόημα, ώστε να δικαιολογούν και τον μισθό τους.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

εκείνη την όμορφη εποχή του σχολείου, οι δάσκαλοι μας έλεγαν, πως στην αρχαία Ελλάδα, ήταν τιμή να πολεμάς για την πατρίδα σου. Έλεγαν πως δεν μπορούσες να γίνεις σημαντικό μέλλος της πόλης, αν δεν πολεμούσες. Έλεγαν πως οι πολίτες, πλήρωναν από την τσέπη τους για τον οπλισμό και γι αυτό μόνο οι πλούσιοι είχαν την τιμή να πολεμήσουν για την πατρίδα τους. Όμως σήμερα, οι πλούσιοι όταν πηγαίνουν στον στρατό, κάνουν διακοπές στην Καραιβική και οι γονείς τους παίρνουν μίζες από προμήθειες οπλικών συστημάτων που συνήθως είναι άχρηστα και δεν δουλεύουν. Αυτοί όμως γίνονται πιο πλούσιοι. Όταν γίνεται ένα θερμό επεισόδιο, παρακαλάνε ξένες δυνάμεις να βοηθήσουν λέγοντας και ευχαριστώ.

Το ερώτημα αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι γιατί τότε αγοράζουν όλα αυτά τα όπλα από την στιγμή που ποτέ δεν θα τα χρησιμοποιήσουν? Αλλά υπάρχει ακόμα ένα βασανιστικό ερώτημα. Αν γινόταν ένας πόλεμος, για ποιόν λόγο να πολεμήσουμε?

Για να μπορούν τα μεγαλολαμόγια να συνεχίζουν να μας κλέβουν? Για να μπορούν οι πολιτικές συμμορίες με τους εργολάβους τους να συνεχίσουν το πάρτι? Για να μπορούν να συνεχίζουν να νομοθετούν ώστε κανείς τους να μην τιμωρείται για τις απάτες τους? Για να μπορούν να παραδίδουν την χώρα σε διεθνείς τοκογλύφους? Για να κλέβουν την ζωή και τα όνειρα μας? Για να μην υποταχθούμε σε άλλον λαό και να υποταχθούμε σε κάποια τράπεζα που είναι πιο σικ?

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

ακούω κάθε μέρα στα δημοκρατικά κανάλια των εθνικών εργολάβων, από τους έμμισθους ψεύτες των επτά με δέκα, ότι είναι τραγικό να δανείζεσαι με πάνω από 3% επιτόκιο. Τώρα εγώ αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν σπούδασα στα Χάρβαρντ και στις Οξφόρδες για να ξέρω αν έχουν δίκιο, για να το λένε όμως κάτι θα ξέρουν, τόσα λεφτά παίρνουν από τα αφεντικά τους. Αν όμως έχουν δίκιο, γιατί σε όλους εμάς όταν δανειζόμαστε από μια τράπεζα πρέπει να πληρώσουμε μέχρι και 18% επιτόκιο? Μήπως μας δουλεύουν αγαπητό μου ημερολόγιο?

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

στην Αρχαία Ελλάδα, μου έλεγαν στο σχολείο, όταν κάποιος πολιτικός έκλεβε, κατασχόταν η περιουσία του. Ακόμα και τα σανδάλια του έπαιρναν. Ήξεραν ακριβώς την περιουσία του πριν ασχοληθεί με τα κοινά και εύκολα καταλάβαιναν αν πλούτισε από την πολιτική. Σήμερα η χώρα χρωστάει 400 δις που σε λίγο θα γίνουν 500 και λίγο αργότερα 600. Αυτά τα λεφτά κάποιοι τα έχουν.

Ξέρουμε ανθρώπους που όταν μπήκαν στην πολιτική δεν είχαν δεύτερο σώβρακο να αλλάξουν και σήμερα έχουν αμύθητη περιουσία, αλλά κανείς δεν τους πειράζει γιατί αν τους πειράξει θα μιλήσουν και θα πάρει η μπάλα όλο το πολιτικό σύστημα. Στο σχολείο έλεγαν πως είμαστε ένας έξυπνος λαός και γι αυτό ο Οδυσσέας νίκησε τους Τρώες.

Αν είναι έτσι, πως γίνεται να επιτρέπουμε 40 χρόνια τώρα να μας κυβερνούν δυο συμμορίες που έφεραν την χώρα στον αφανισμό? Πως γίνεται πάλι να πιστεύουμε πως αυτοί θα μας σώσουν από την κρίση που οι ίδιοι έφεραν? Θα αφήνατε ποτέ έναν παιδεραστή να φυλάει τα παιδιά σας? Ακόμα και αν σας έλεγε πως άλλαξε? Εδώ μιλάμε ότι ο παιδεραστής απέδειξε πως δεν άλλαξε και εμείς ακόμα τον αφήνουμε να φυλάει τα παιδιά μας. Μήπως ο Οδυσέας δεν ήταν Έλληνας τελικά?

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

ακούω συνέχεια για κρίση, για ανεργία, για φτώχια. Ξεχάσαμε πως πάντα τα ίδια λέγαμε. Πάντα για φτώχια και για ανεργία μιλάγαμε γιατί έτσι δουλεύει το σύστημα. Είναι ο τρόπος οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Ακόμα και αν περάσει η κρίση, πάλι τα ίδια θα λέμε. Όσο υπάρχουν τράπεζες, όσο υπάρχει χρήμα, όσο οι ζωές μας θα έχουν τιμή, όσο θα δεχόμαστε να μας πουλάνε και να μας αγοράζουν, τα ίδια προβλήματα θα υπάρχουν.

Αλλά ξέχασα, το πρόβλημα είναι κάτι μαυριδεροί μετανάστες που τρομοκρατούν το κέντρο. Φυσικά υπάρχουν και μαυριδεροί λεφτάδες που μένουν στα ακριβά ξενοδοχεία. Το πρόβλημα δεν είναι το χρώμα, το πρόβλημα είναι η φτώχια. Η φτώχια που παράγει το σύστημα των διεθνών τοκογλύφων. Αύριο θα είμαστε και εμείς σαν αυτούς και θα τρώει ο ένας τον άλλον, περιμένοντας να μας σώσουν συμμορίες που ζουν μέσα στην χλιδή και έχουν εξασφαλίσει τα παιδιά των παιδιών τους να ζουν σαν μαχαραγιάδες. Αυτοί είναι οι εχθροί. Πάντα αυτοί ήταν.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σε μια αμερικάνικη εκπομπή, ένας αναλυτής, έλεγε πως από τότε που το ΔΝΤ είπε πως σε πέντε χρόνια η πιο δυνατή οικονομία θα είναι η Κινέζικη, οι Αμερικάνοι άρχισαν τον πόλεμο στο ταμείο, γιατί με αυτά που έλεγε τους στερούσε το δικαίωμα να παίζουν τον παγκόσμιο νταβατζή. Υπήρχε είπε μια τάση μέσα στο ταμείο, να αλλάξει, να μην είναι ένας καταστροφέας λαών και να αποκτήσει άλλον ρόλο. Με τον ξευτιλισμό στου σοσιαλιστή της σαμπάνιας, αυτές οι φωνές έπαψαν.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, αν ξαναγεννηθώ, θέλω να γίνω υπουργός οικονομικών. Είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο. Ξυπνάς το πρωί και λες, πόσα μου λύπουν? Τόσα. Θα μου τα δώσετε εσείς. Δεν μου φτάνουν? Κανένα πρόβλημα. Θα μου δώσετε κι άλλα. Πραγματικά υπέροχη δουλειά που θέλει μεγάλες σπουδές για να την κάνεις. Το παραμύθι συνεχίζεται αγαπητό μου ημερολόγιο. Η αχώνευτη που ηγείται του 4^ου Ράιχ, αυτή που πονάει τα λεφτά των γερμανών φορολογουμένων, μέσα σε ένα χρόνο κέρδισε 10 δις από την Ελληνική κρίση. Οι γερμανοί τα λένε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, ένας δεξιός βουλευτής που βρίσκεται σε υπαρξιακή αριστερή μετάλλαξη είπε τον Τζέφρι έμμισθο μπρόκερ. Σε όλο τον κόσμο θα τον καλούσε ο εισαγγελέας. Εδώ απλά κάνουμε πλάκα. Στην Ισπανία που ακόμα δεν έχει μνημόνιο, αλλά έχει φτώχια και ανεργία, απόδειξη πως αυτά παράγει το σύστημα είτε σε κρίση, είτε όχι, εκατομμύρια νέοι είναι στους δρόμους απαιτώντας αληθινή δημοκρατία και όχι οικονομικό φασισμό που είναι το παγκόσμιο πολίτευμα σήμερα.

Εδώ όμως ασχολούμαστε με τον Τρύφωνα Σαμαρά. Ζήτω η χώρα των θεών και των ηρώων, ζήτω η χώρα του Σαμαρά που οι εκδότες εργολάβοι αποφάσισαν πως θα μας σώσει…