Ουδείς εχέφρων άνθρωπος και γνώστης της κατάστασης θα αρνηθεί ότι η χώρα έχει τεράστιο πρόβλημα, οικονομικό, χρέους, παραγωγικό....
Το μεγάλο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι εάν με την ασκούμενη πολιτική τα βάρη επιμερίστηκαν ή επιμερίζονται στο εξής δίκαια. Με έναν τρόπο που και η χώρα βγαίνει από την κρίση και οι άνθρωποί της έχουν συνοχή, αξιοπρέπεια, να είναι με το κεφάλι ψηλά.
Αδυναμίες μπορεί να υπάρχουν, αλλά η πολιτική επιλογή, που είναι επιλογή σύγκρουσης με μεγάλα συμφέροντα, δεν υπάρχει. Είναι εύκολο να κόψεις τους μισθούς γιατί αυτό αποδίδει αμέσως, ακόμη και τις συντάξεις, αλλά να συγκρουστείς με τα συμφέροντα που μονίμως φοροκλέπτουν, φοροδιαφεύγουν, εισφοροδιαφεύγουν.
Είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής.
Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις πολιτικές της κυβέρνησης και γι’ αυτό τις καταγγέλλω με κάθε δυνατό τρόπο. Είμαι υποχρεωμένος – και αυτό για λόγους λειτουργίας της δημοκρατίας – να αποδεχθώ ότι υπάρχει μια πολιτική νομιμοποίηση, έστω και αν διαφοροποιήθηκαν και οι προεκλογικές εξαγγελίες με τις μετεκλογικές πράξεις, διότι υπήρχε μία βίαιη αλλαγή δεδομένων και συνθηκών.
Αυτό, όμως, επ’ ουδενί δεν δικαιολογεί το να αλλάξουν οι ισορροπίες και τα ζύγια.
Η 24ωρη γενική απεργία δεν είναι απεργία ενός κλάδου. Είναι μια πολιτική απεργία, με ισχυρό πολιτικό συμβολισμό, προκειμένου να θέσουμε αυτά τα ζητήματα επί της πολιτικής. Και υπάρχει μια εύλογη παρατήρηση από όλους: κάναμε 13 απεργιακές κινητοποιήσεις σε ένα χρόνο, τι πετύχατε; Ανακόψαμε το κύμα της επίθεσης.
