Ένα πολύωρο ανέξοδο χάζι για ένα γεγονός που σε τίποτα δεν αλλάζει τη ζωή μας (αλλά ούτε και τη ζωή των Άγγλων), έτσι για να νιώσουμε πιο ταπεινωμένοι, πιο φτωχοί από ότι είμαστε, να βιώσουμε καλύτερα την ελληνική μιζέρια μας....
Γιατί την ώρα που το Λονδίνο ζει αυτόν τον χλιδάτο γάμο με τις άμαξες, τις τουαλέτες και τα διαμάντια, εμείς εδώ ψάχνουμε να βρούμε λεφτά για να πληρώσουμε τις συντάξεις και κουβεντιάζουμε αν και πόσα άρπαξε ο Άκης.
Μήπως γίναμε ένας λαός μαζοχιστών; Εκεί τελικά ήθελαν να μας φτάσουν οι διάφοροι Στρος Καν και Όλι Ρεν;
Γ@μώ την ατυχία μου δηλαδή και κατάρα στο λαδέμπορα, όπως θα έλεγε η αξέχαστη φίλη μου Μαλβίνα.
Εδώ δεν αφήσαμε το γάμο και πήγαμε για πουρνάρια. Κάναμε το ακριβώς αντίθετο: Αφήσαμε τα πουρνάρια και πήγαμε στο γάμο.
Αυτή η χώρα μου θυμίζει τη Βασίλω στη γνωστή έκφραση "όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη".
Μήπως όμως όλο αυτό το θέμα, το χάζι δηλαδή των βασιλικών γάμων, είναι και μια καλή ψυχοθεραπεία για όλους μας, καθώς έστω και για μέρα ξεχνάμε τα προβλήματά μας, με ένα πριγκιπικό παραμύθι;
Αλίμονο αν συμβαίνει αυτό. Γιατί τότε έχουμε φτάσει στο έσχατο όριο της μελαγχολίας μας και των αδιεξόδων μας.
Και αυτό είναι ότι χειρότερο μας έχει συμβεί.
