Χαίρομαι που μου δίνεται πάλι η ευκαιρία με αφορμή ανάρτηση από chain-mail να την αποδομήσω επιχειρηματολογώντας μέσα από την παράθεση στοιχείων προσβάσιμα στον καθένα από εμάς με το πάτημα ενός κουμπιού. Πάντως το συγκεκριμένο chain-mail έχει κατακλύσει το διαδίκτυο με αναρίθμητες παραλλαγές (english-version) που όλες εξυμνούν τον ευλογημένο κατά τα άλλα αυτόν τόπο, αλλά......
Ωραία τα νούμερα και τα στοιχεία που παρελαύνουν στην οθόνη αναπτερώνοντας το καταρρακωμένο (ίσως?) ηθικό των αναγνωστών. Ας αναρωτηθούμε όμως πριν από όλα, ποιος είναι υπεύθυνος για την εκμετάλλευση όλων αυτών των κοιτασμάτων και πως επωφελούμαστε εμείς οι υπόλοιποι ως κοινωνικό σύνολο. Η απάντηση είναι εύκολη ειδικά για τα πλέον γνωστά υλικά, αλουμίνιο, νικέλιο και βωξίτη στην εκμετάλλευση των οποίων δραστηριοποιούνται από τις μεγαλύτερες Greek labeled εταιρίες. Για τα λιγότερα γνωστά απαιτείται υπομονή μέχρι να βρεθεί ο φορέας εξόρυξης. Ειδικά για τον σμηκτίτη και το μαγνήσιο. Ένα αρκετά περιεκτικό και διαφωτιστικό άρθρο συναντά κανείς στον ιστοχώρο των Ηνωμένων Εθνών και ένα άλλο από την Εγκυκλοπαίδεια των Εθνών πάνω στη φύση της μεταλλευτικής δραστηριότητας στην Ελλάδα και τις εμπορικές προεκτάσεις της. Για περισσότερες πληροφορίες φαντάζομαι πως μπορεί να απευθυνθεί κανείς σε ειδικότερους επί του θέματος.
Το κείμενο αμέλησε (εσκεμμένα?) να αναφερθεί και στην κατάταξη της χώρας μας στη φορολόγηση των ΑΕ και ειδικά, πως καταφέραμε να γίνουμε το νο.1 της παγκόσμιας ναυτιλίας (σίγουρα όχι με τα ψαροκάικα που αράζουν στο λιμάνι).
Οι καταναλωτικές συνήθειες του συγγραφέα δυστυχώς αποτέλεσαν πρότυπο συμπεριφοράς για όλους τους υπόλοιπους. Ήταν μια καλά ενορχηστρωμένη και άκρως πετυχημένη διαδικασία, απαραίτητο συστατικό και τονωτικό της οικονομίας έτσι όπως την φαντάστηκαν και την σχεδίασαν. Όταν όμως κόβονται τα δανεικά, τελειώνει το παραμύθι και όσο και να προσπαθούν να αρμέξουν την γ-Ελλάδα δεν έχει να δώσει τίποτα. Ότι και να έχει, το έχει πουλήσει στους εθνικούς μεγαλοευεργέτες και μένουν πλέον τα όρνεα του fast-track να φάνε και το κουφάρι. Μη περιμένεις να πετάξουν κανένα ξερωκόμματο σε εμάς τα σκυλιά. Δε γίνεται. Έχουμε κρίση. Μαζί τα φάγαμε λένε και σφίξτε το ζωνάρι...
Η μεγάλη διαφορά όμως στις καταναλωτικές συνήθειες --τρεντ της εποχής-- έχει να κάνει με τι πλάτες διήγαγε ο καθείς τέτοιον άκλιτο βίο. Υπάρχουν αυτοί που πάντα θα πετάγονται για ψώνια στο Μιλάνο λες και πάνε για τσιγάρα. Οι υπόλοιποι που αρκούνταν μέχρι πρότινος να ζούνε με ένα μέσο εισόδημα η πλύση εγκεφάλου καθώς θα ξεθωριάζει μαζί με το εισόδημα τους, θα τους κάνει να θυμηθούν πως και το Κατάκωλο είναι μια χαρά το Πάσχα. Υπάρχει όμως και τρίτος παράγοντας στην εξίσωση. Είναι όλοι αυτοί που δε κατάφερναν να πάνε ούτε Κατάκωλο το Πάσχα, όλοι αυτοί που δε κατάφερναν να βρουν δουλειά, όλοι αυτοί που ξεχνιόνταν σε μια καφετέρια, σε ένα γήπεδο, σε ένα κρεβάτι.
Όλοι αυτοί που θα γίνουμε "εμείς". Και αυτό και εάν με τρομάζει...
