Ζούμε στην γΕλλάδα του 2011, στην γΕλλάδα του ΔΝΤ και της Τρόικας κι όμως εξακολουθούμε να καθόμαστε αραχτοί στον καναπέ του σαλονιού μας αφήνοντας τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Όμως ποιοι άλλοι; Ποιοι θ' αγωνιστούν για τα δικά μας προβλήματα και γιατί;
Όταν η πολιτική εξουσία αδιαφορεί για τα προβλήματα του λαού, όταν οι πολιτικοί μας ξεπουλάνε τα ιερά και τα όσια της πατρίδας μας, μία είναι η λύση....
Αφήνουμε τους καναπέδες μας και ξεχυνόμαστε στους δρόμους.
Γινόμαστε ποτάμι και παρασέρνουμε στο διάβα μας οτιδήποτε και οποιονδήποτε σταθεί ανάχωμα στη λαϊκή βούληση. Παίρνουμε τις τύχες μας στα χέρια μας και αναζητούμε την ευθύνη για ότι γίνεται στους ίδιους μας τους εαυτούς.
Είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση της γΕλλάδας έστω και έμμεσα.
Εμείς στείλαμε τα τελευταία χρόνια ανίκανους πολιτευτές εκπροσώπους μας στη βουλή, εμείς χειροκροτήσαμε τον τσαμπουκά της λαμογιάς και της ανικανότητας, εμείς τους δώσαμε λευκή εξουσιοδότηση να χειριστούν τις υποθέσεις μας.
Και είμαστε υπεύθυνοι γιατί δεν το κάναμε μία φορά, δεν μάθαμε από τα λάθη μας, δεν τους στείλαμε στο διάβολο όταν διαπιστώθηκε η ανικανότητά τους, αλλά εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος, στέλνοντας τους ίδιους ανίκανους στη βουλή, ψηφίζοντας τους ίδιους συνδικαλιστές να μας εκπροσωπούν. Και ήσυχοι ότι κάναμε το καθήκον μας αράζουμε στους καναπέδες των σπιτιών μας ή κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.
Όμως φτάνει. Αν ακόμα πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, πάλεψε. Ένωσε τη δύναμή σου με την δύναμη όλων εκείνων των γΕλλήνων που πιστεύουν το ίδιο.
Εγκατέλειψε επιτέλους τον καναπέ σου, βγες στον δρόμο, αγωνίσου για εκείνα που άλλοι με αγώνες κέρδισαν ώστε να τα παραδώσεις στην επόμενη γενιά, ανάλαβε την ευθύνη που σου αναλογεί και πάλεψε με όλους τους άλλους για να σώσεις ότι μπορεί να σωθεί.
Ίσως πιστεύεις πως είναι ήδη αργά, ίσως κατάφεραν να σε απογοητεύσουν, ίσως σε κάρφωσαν για τα καλά στον καναπέ σου. Όμως θυμήσου, μετά το αργά υπάρχει το αργότερα, μετά την απογοήτευση υπάρχει η κατάθλιψη, μετά το κάρφωμα στον καναπέ υπάρχει ο νοητικός θάνατος.
Η απεργία της 23/02/2011 είναι η σπίθα που μπορεί να φουντώσει, είναι το χέρι που μπορεί να σε τραβήξει απ΄τον καναπέ σου, είναι η ελπίδα που μπορεί να ξανανθίσει στην γΕλλάδα μας.
Αφού λοιπόν έπεισες τον εαυτό σου ότι εσύ είσαι η δύναμη που θα σε τραβήξει απ΄το τέλμα, αφού κατάφερες να αποκολληθείς απ΄τον αγαπημένο σου καναπέ, αφού αποφάσισες να βγεις στον δρόμο που οδηγεί στον αγώνα, τότε όλοι μαζί μπορούμε:
Να βροντοφωνάξουμε, φτάνει πια!!!
Να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας.
Να διώξουμε τους ανίκανους πολιτικούς.
Να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τη λαμογιά της εξουσίας.
Να αλλάξουμε τελικά τα πράγματα στην γΕλλάδα.
http://saktsak.blogspot.com/2011/02/blog-post_8015.html
