Σκέφτομαι αυτή την επιστολή εδώ και πολλές ημέρες. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω και τί να πρωτογράψω και καταλήγω πάντοτε στα απλά. Ονομάζομαι Ειρήνη, είμαι φοιτήτρια και ως πρωτοετής, "μπλέκοντας" κι εγώ σε παρέες που προβληματίζονται για τα πολιτικά θέματα, αρχίζω να γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις του παρελθόντος. Γνωρίζετε προφανώς σε τί φάση βρίσκομαι, γιατί όσοι ασχοληθήκατε με την πολιτική θα έχετε περάσει από αυτό το στάδιο της αγνότητας, που συνέχεια μαθαίνεις και προσπαθείς να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα.
Αυτό όμως που μου έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση, δεν είναι τόσο η παρουσία σας, αυτή την είχα συνηθίσει από δεκάδες άλλα blogs, αλλά το ύφος και η γραφή σας. Γράφεται με έναν τέτοιο τρόπο και πράγματα περίεργα, που με κάνετε να νιώθω μέρος μια ιστορία που εξελίσετε αυτήν εδώ την ώρα. Μέχρι πριν σας γνωρίσω άκουγα, διάβαζα και ταυτιζόμουν με ιστορίες του παρελθόντος, κυρίως της προ και μεταπολιτευτικής Ελλάδας, τώρα όμως, για πρώτη φορά, αντιλαμβάνονται ότι και τώρα, ζούμε ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ.
Είμαστε μέρος της ιστορίας, την οποία κάποτε θα διαβάζουν, θα ακούν και θα ταυτίζονται με τους πρωταγωνιστές της κάποιοι. Και ξέρετε κάτι ρε παιδιά, γι' αυτόν τον τόπο, θεωρώ ότι από τότε που ανοίξατε είστε πρωταγωνιστές αυτής της ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Όπως αυτοί που θαύμαζα και μελετούσα πριν λίγες ημέρες. Θεωρώ τιμή μου, αν αυτά που γράφω τώρα τρεμάμενη, δημοσιευτούν και κάποια χρόνια αργότερα διαβάζονται από κάποιους συνομίλικούς μου.
ΥΓ: Δεν τολμάω να ζητήσω να γίνω μία από εσάς, γιατί δεν θεωρώ ότι το αξίζω. Θα συνεχίσω να σας παρακολουθώ. Ψιτ, οι ελεύθεροι άνθρωποι μένουν για πάντα στην ΙΣΤΟΡΙΑ, για να εμπνέουν τις επόμενες γενιές.
ΥΓ: Το τραγούδι που σας στέλνω ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ:
ΑΠΟ: ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
