«Και πως θα το κάνω αυτό αγαπητή μου, έδωσα τον λόγο μου στον Γιώργο, στον Νίκο, σε όλα τα παιδιά». Η πονηρή σύζυγος χαμογέλασε και του είπε: «Κι αν τους πεις ότι παρόλα αυτά η συνεργασία σας συνεχίζεται; Τα λόγια, άνδρα μου, είναι του αέρα και όπως ο άνεμος τα φέρνει, έτσι και τα παίρνει».
Κάπως έτσι, φίλοι και φίλες, τελείωσε άλλη μία ιστορία από το έπος «Χίλιες και μία νύκτες». Ο Σεβάχ ο θαλασσινός πήρε τα πράγματά του και πήγε για ύπνο. Είχε κερδίσει μια ακόμη ημέρα γοητεύοντας το ακροατήριο. Αυτή την φορά το θέμα του ήταν «επενδύσεις στην Ελλάδα»...
Για να σοβαρευτούμε λίγο, αν και φοβόμαστε ότι αν δεν το ρίξουμε στην πλάκα θα πεθάνουμε από κατάθλιψη. Λοιπόν, οι Άραβες ήθελαν να κάνουν μία επένδυση στον Αστακό, χρησιμοποιώντας για την παραγωγή ενέργειας ένα υλικό που θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνο (LPG) και γι αυτό δεν γίνεται πλέον δεκτό για επεξεργασία σε κανένα πολιτισμένο μέρος του πλανήτη. Όταν, λοιπόν, είδαν ότι το σχέδιο δεν μπορούσε να υλοποιηθεί, διότι θα ξεσηκωνόντουσαν και οι πέτρες, τότε αποφάσισαν να αποσυρθούν. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια για μικρά παιδιά...
Το είχαμε πει και όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία. Καλές είναι οι μεγάλες επενδύσεις. Καλοδεχούμενες και μπράβο σε αυτούς που τις κυνηγάνε. Αλλά η ανάπτυξη δεν θα έρθει έτσι. Ενίσχυση της επιχειρηματικότητας χρειάζεται και όχι να κυνηγάμε ανεμόμυλους. Η επιχειρηματικότητα δεν ενισχύεται με το να έρθει εδώ το κράτος της Κίνας και να κάνει δύο επενδύσεις. Μεγαλύτερη σημασία έχει να στηριχτεί η ελληνική επιχείρηση, να κτυπηθεί η γραφειοκρατία, να μειωθούν οι φόροι.
Οι ξένοι επενδυτές δεν είναι καλοί Σαμαρείτες. Για να έρθουν να επενδύσουν θα πρέπει να πιστέψουν ότι θα κερδίσουν περισσότερα από ότι αν επενδύσουν αλλού. Και πώς θα γίνει αυτό; Με φόρους 45%; Με 99 υπογραφές που χρειάζονται για να προχωρήσει μία νέα επένδυση; Αστεία πράγματα. Κι όσο εμείς επιμένουμε στο χαβά μας, τόσο θα πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι θα χορταίνουμε μόνο με λόγια. Διότι λεφτά, υπό αυτές τις συνθήκες, δεν πρόκειται να έρθουν...
.jpg)
