Το να γράφουν τα παραπολιτικά μόνοι τους οι υποψήφιοι, να το δεχθούμε.
Να βάζουν την υπογραφή τους σ' αυτά οι "δημοσιογράφοι", να το καταπιούμε.
Να γυρίζουν σαν περιοδεύον θίασος, δεν μας πέφτει λόγος ίσα- ίσα που
το διασκεδάζουμε να τους βλέπουμε πολλές φορές να γελοιοποιούνται.
Να χρησιμοποιούν επικοινωνιακά τρύκ για να παραπλανήσουν τους
ψηφοφόρους, να πούμε στα κομμάτια.
Αλλά κάπου να υπάρχει μέτρο.
Έτσι είναι Πάνο Σκοτινιώτη και Ντία βουβαλούδη.
Σ' έναν σεβάσμιο γέροντα, όπως είναι ο κ. Δημοσθένης,
πηγαίνεις υποβάλοντας τα σέβη σου,
ζητάς την γνώμη του και τις συμβουλές του,
παίρνεις την ευχή του...
Αλλά δεν φωτογραφίζεσαι για να γράψεις το σχόλιο- λεζάντα
δημοσιεύοντάς το σ' ολόκληρο τον τύπο.
Και δεν μας λες ρε Πανούλη τι το ήθελες αυτό το:
"Πρέπει να σημειωθεί ότι τους δύο πολιτικούς συνδέει αμοιβαία σχέση
εκτίμησης και σεβασμού αλλά και μακρά φιλία από την εποχή που ως
βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου και οι δυο είχαν την ευκαιρία
να ανταλλάσσουν τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς τους
για τα προβλήματα του τόπου"
Πότε ρε Πάνο είχατε κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς;
Βουλευτές ήσαστε το 1989 και το 1990 αν δεν κάνουμε λάθος.
Εσύ τότε σαν κατήγορος του Αντρέα πάλευες να τον καταδικάσεις
Μην μας πείς ότι την ίδια ανησυχία είχε και ο κύριος Δημοσθένης;
ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ, ΦΤΑΝΕΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ.
