Οι ΑΛΥΚΕΣ, για όσους δεν γνωρίζουν, από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αποτελούσε πόλο τουριστικής έλξης, με ότι αυτό συνεπάγεται (κέντρα νυχτερινής διασκέδασης, φαγάδικα, τσιπουράδικα, καφετέριες κ.α.).
Από τα μέσα της δεκαετίας του '90, μάλιστα, μέχρι και τις αρχές του '00 (επί δημαρχίας ΠΙΤΣΙΩΡΗ), οι ΑΛΥΚΕΣ γνώρισαν την μεγαλύτερη ανάπτυξή τους, αφού μετατράπηκαν στο πιο πολυσύχναστο θερινό θέρετρο της ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ.
Καφετέριες, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, τεράστια clubs και μία δημοτική πλαζ κόσμημα, είχαν δημιουργήσει τις καλύτερες συνθήκες.
Στις μέρες μας (επί δημαρχίας ΜΗΤΡΟΥ & ΒΟΥΛΓΑΡΗ), όλα αυτά αποτελούν παρελθόν, αφού η παρεμβατικότητα των κατοίκων, που ήθελαν την ησυχία τους, καταδίωξε τους επιχειρηματίες, οι οποίοι και εγκατέλειψαν τις προσπάθειές τους.
Στην θέση του ένδοξου παρελθόντος? Τρεις, τέσσερις πανάκριβες καφετέριες, τρία, τέσσερα πανάκριβα φαγάδικα, 2 περίπτερα που ανοίγουν όποτε γουστάρουν και μία ανοργάνωτη, αλλά και βρώμικη δημοτική πλαζ, έρμαιο εκμετάλευσης στα χέρια κάθε αδίσταχτου επιχειρηματία.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΛΥΚΕΣ
ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ
