Ενας διακεκριμένος γερμανός ψυχολόγος, o Γκέργκ Πίπερ, ειδικευμένος στην
αντιμετώπιση τραυματικών καταστάσεων, επισκέφθηκε την χώρα μας και
έδωσε αφορμή στην Frankfurter Allgemeine Zeitung να δημοσιεύσει ένα
άρθρο με τίτλο «Μια κοινωνία στο κενό».
«Πόσο θα αντέξει αυτή η κοινωνία πριν εκραγεί; Είναι θέμα χρόνου η συλλογική απελπισία να ξεσπάσει σε βία που θα απλωθεί σε όλη τη χώρα», σημειώνει το δημοσίευμα....
Το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας ξεκινά αναφέροντας ότι η αντιμετώπιση των τραυμάτων είναι η ειδικότητα του Γκέοργκ Πίπερ. Στην Αθήνα βρέθηκε με αφορμή ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο ψυχολόγων και ψυχιάτρων.
Το δημοσίευμα μεταφέρει τη δραματική που περιγράφει ο Πίπερ: γυναίκες που έμειναν χωρίς ασφάλιση και γυρνούσαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να… γεννήσουν. Άνθρωποι που ανήκαν πριν από λίγα χρόνια στη μεσαία τάξη να ψάχνουν σε κάδους. Μιλά για έναν 40χρονο καρδιοπαθή που έφερε μαζί του στο νοσοκομείο σεντόνια και φαγητό καθώς το προσωπικό είναι απλήρωτο και για γιατρούς και νοσοκόμες που… καθάριζαν τουαλέτες. Προσθέτει ότι από το νοσοκομείο έλειπαν πράγματα όπως… γάντια και καθετήρες.
«Για τον Γερμανό καταναλωτή ειδήσεων, η κρίση είναι πολύ μακριά, μια μακρινή απειλή κάπου στον ορίζοντα», τονίζει.
«Περιλαμβάνει ειδήσεις που αφορούν τον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης, το «κούρεμα», «τρύπες στην οικονομία», την τρόικα, την επαναγορά ομολόγων, χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλα αυτά».
Και συνεχίζει : «Την αλήθεια όμως δεν την μαθαίνουμε, ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρώπη. Προφανώς κανείς δεν τολμάει να μας την πει. Ο Πίπερ κάνει λόγο για μια «τεράστια προσπάθεια απώθησης της πραγματικότητας. Κυρίως ο αμυντικός μηχανισμός των πολιτικών λειτουργεί θαυμάσια σε αυτόν τον τομέα». Ο ίδιος ο Πίπερ όμως δεν απωθεί την πραγματικότητα.
«Η κατάσταση στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2012 είχε ως εξής: έγκυες που ζητιάνευαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, επειδή δεν έχουν κοινωνική ασφάλεια πλέον και κανείς δεν θέλει να τις βοηθήσει να γεννήσουν. Άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα ανήκαν στη μεσαία τάξη, νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, μαζεύουν από τις λαϊκές φρούτα και λαχανικά πεταμένα στους δρόμους. Ένας ηλικιωμένος διηγείται ότι δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα για την καρδιά του γιατί του έκοψαν τη σύνταξη στο μισό. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα δεν έχουν πετρέλαιο θέρμανσης»...
Μιλώντας για την ελληνική κοινωνία ο Πίπερ κάνει λόγο για συλλογικό τραύμα.
«Οι άνθρωποι ξεχειλίζουν από οργή την οποία μεταφέρουν στην οικογένειά τους. Οι νέοι μεταφέρουν την οργή στο δρόμο. Αυξάνεται ο αριθμός συμμοριών που επιτίθεται σε μετανάστες», επισημαίνει.
«Πόσο θα αντέξει αυτή η κοινωνία πριν εκραγεί; Είναι θέμα χρόνου η συλλογική απελπισία να ξεσπάσει σε βία που θα απλωθεί σε όλη τη χώρα», σημειώνει το δημοσίευμα....
Το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας ξεκινά αναφέροντας ότι η αντιμετώπιση των τραυμάτων είναι η ειδικότητα του Γκέοργκ Πίπερ. Στην Αθήνα βρέθηκε με αφορμή ένα εκπαιδευτικό σεμινάριο ψυχολόγων και ψυχιάτρων.
Το δημοσίευμα μεταφέρει τη δραματική που περιγράφει ο Πίπερ: γυναίκες που έμειναν χωρίς ασφάλιση και γυρνούσαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο για να… γεννήσουν. Άνθρωποι που ανήκαν πριν από λίγα χρόνια στη μεσαία τάξη να ψάχνουν σε κάδους. Μιλά για έναν 40χρονο καρδιοπαθή που έφερε μαζί του στο νοσοκομείο σεντόνια και φαγητό καθώς το προσωπικό είναι απλήρωτο και για γιατρούς και νοσοκόμες που… καθάριζαν τουαλέτες. Προσθέτει ότι από το νοσοκομείο έλειπαν πράγματα όπως… γάντια και καθετήρες.
«Για τον Γερμανό καταναλωτή ειδήσεων, η κρίση είναι πολύ μακριά, μια μακρινή απειλή κάπου στον ορίζοντα», τονίζει.
«Περιλαμβάνει ειδήσεις που αφορούν τον Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης, το «κούρεμα», «τρύπες στην οικονομία», την τρόικα, την επαναγορά ομολόγων, χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνουμε τι σημαίνουν όλα αυτά».
Και συνεχίζει : «Την αλήθεια όμως δεν την μαθαίνουμε, ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρώπη. Προφανώς κανείς δεν τολμάει να μας την πει. Ο Πίπερ κάνει λόγο για μια «τεράστια προσπάθεια απώθησης της πραγματικότητας. Κυρίως ο αμυντικός μηχανισμός των πολιτικών λειτουργεί θαυμάσια σε αυτόν τον τομέα». Ο ίδιος ο Πίπερ όμως δεν απωθεί την πραγματικότητα.
«Η κατάσταση στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2012 είχε ως εξής: έγκυες που ζητιάνευαν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, επειδή δεν έχουν κοινωνική ασφάλεια πλέον και κανείς δεν θέλει να τις βοηθήσει να γεννήσουν. Άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα ανήκαν στη μεσαία τάξη, νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, μαζεύουν από τις λαϊκές φρούτα και λαχανικά πεταμένα στους δρόμους. Ένας ηλικιωμένος διηγείται ότι δεν μπορεί να αγοράσει τα φάρμακα για την καρδιά του γιατί του έκοψαν τη σύνταξη στο μισό. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα δεν έχουν πετρέλαιο θέρμανσης»...
Μιλώντας για την ελληνική κοινωνία ο Πίπερ κάνει λόγο για συλλογικό τραύμα.
«Οι άνθρωποι ξεχειλίζουν από οργή την οποία μεταφέρουν στην οικογένειά τους. Οι νέοι μεταφέρουν την οργή στο δρόμο. Αυξάνεται ο αριθμός συμμοριών που επιτίθεται σε μετανάστες», επισημαίνει.
