Πόσο ωραία τα γράφει ο… γόνος! Και όλος ο ελληνικός Τύπος τρέμει από συγκίνηση… Υποκριτές, φαρισαίοι…Το καλοκαίρι, έγινε… Αγανακτισμένος. Τις διακοπές των Χριστουγέννων τις πέρασε στο Ελ Σαλβαδόρ βοηθώντας άστεγους να χτίσουν τα νέα τους σπίτια. (Ίσως γιατί να βοηθάς τους άστεγους της Ελλάδας είναι λιγότερο… εξωτικό, ενώ στο Ελ Σαλβαδόρ «φαντασιώνεσαι» ότι είσαι κάτι από Τσε Γκεβάρα).
Λίγο νωρίτερα είχε πρωταγωνιστήσει στην πρώτη -στα χρονικά- κατάληψη του γνωστού ...
πανεπιστημίου Χάρβαρντ. Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, πολυεκατομμυριούχος κληρονόμος του Θεόδωρου και της Γιάννας Αγγελοπούλου, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αμφισβήτησης και της διαμαρτυρίας, δίχως όμως να ξεκινά την «επανάσταση» από την οικογενειακή του επιχειρηματικότητα…
Στα 22 του χρόνια πλέον, στην τελευταία του χρονιά βασικών σπουδών στην Οικονομία και την Ιστορία, ο νεαρός πρωτότοκος γιος του γνωστού επιχειρηματικού ζεύγους επί δύο μήνες βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων, όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» στο τελευταίο της φύλλο.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι σπουδαστές του Πανεπιστημίου επιχείρησαν πριν από λίγο καιρό να καταλάβουν τον κεντρικό προαύλιο χώρο του ιδρύματος, αλλά οι αρχές είχαν κλειδώσει τις πόρτες. Μετά από διαπραγματεύσεις επετράπη η είσοδος μόνον σε όσους είχαν φοιτητική ταυτότητα. Όσοι πέρασαν μέσα, κατασκήνωσαν επί αρκετές εβδομάδες στο προαύλιο συμπαραστεκόμενοι ουσιαστικά στο κίνημα Occupy Wall Street και, μάλιστα, μέσα στο Ιδρυμα που αναπαράγει τις τελευταίες δεκαετίες τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
Ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, παράλληλα με τη συμμετοχή του σε κινητοποιήσεις, συνεχίζει την αρθρογραφία του που ξεκίνησε το καλοκαίρι με τη γνωστή επιστολή του στην εφημερίδα Athens Voice. Μόνο που τώρα έχει μπει σε πιο βαθιά νερά.
Με την υπογραφή Pan Angelopoulos (διότι το Pan είναι μονοσύλλαβο και προφέρεται όπως το «Τσε») υποστήριξε, μεταξύ άλλων, τους περίπου 70 φοιτητές που είχαν αποχωρήσει επιδεικτικά από την ομιλία του Γκέγκορι Μάνκιου, διακεκριμένου καθηγητή Μακροοικονομίας και συμβούλου της κυβερνήσεως Μπους, διαμαρτυρόμενοι για την νεοφιλελεύθερη άποψή του.
Στο συγκεκριμένο του άρθρο, ο νεαρός Αγγελόπουλος υποστηρίζει ότι η οικονομία δεν είναι απλώς μια θετική επιστήμη αλλά συνδυάζεται και συνυπάρχει με την Κοινωνιολογία, τις Πολιτικές Επιστήμες, την Ιστορία και τη Φιλοσοφία και έτσι δεν μπορεί παρά να διδάσκεται σε συνδυασμό με αυτές. Είναι αλήθεια τόσο ρομαντικό να κάνεις τον «επαναστάτη» στο Χάρβαρντ όταν η πατρίδα σου στενάζει, είναι τόοοοοοσο μα τόοοοοοσο συγκινητικό να αραδιάζεις όλες αυτές τις αράδες δίχως να δίνεις το παράδειγμα εσύ πρώτος…
Παράλληλα, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αρθρογραφεί συστηματικά στα αγγλικά. Το τελευταίο του κείμενο δημοσιεύθηκε στις 20 Δεκεμβρίου στο free press περιοδικό The Boston Occupier (Ο καταληψίας της Βοστώνης). Παράλληλα συμμετέχει σε διαδικτυακά φόρουμ και καταγράφει συστηματικά τις απόψεις του υπερασπιζόμενος συμφοιτητές του.
Ορισμένα από τα πλέον χαρακτηριστικά αποσπάσματα των αναρτήσεών του είναι τα ακόλουθα:
«Η επείγουσα ανάγκη είναι τώρα για μια πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης, που θα περιλαμβάνει το παλιό προλεταριάτο των εργοστασίων και το νέο εργασιακά επισφαλές εργατικό δυναμικό της μερικής απασχόλησης που εξαντλείται από τα ελαστικά ωράρια, την εντατική εκμετάλλευση και γενικά τις αβέβαιες περιστάσεις. Τέτοια οικονομικά θα αποτελούσαν τη θεωρητική βάση για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας, δηλαδή για μια κοινωνία όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του κάθε ατόμου είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη του συνόλου.»
«Να προσεγγίσουμε τις Κοινωνικές επιστήμες με το θάρρος, όπως ο Μαρξ μας παροτρύνει, για να αναλάβουμε την «αδίστακτη κριτική όλων αυτών που υπάρχουν», χωρίς να φοβηθούμε τα συμπεράσματα ή τις συγκρούσεις του με τις υπάρχουσες δυνάμεις. Το να κάνουμε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση σημαίνει ότι πρέπει να αποφασίσουμε μεταξύ της πραγματικής δημοκρατίας και της κανιβαλιστικής κεφαλαιοκρατίας. Πρέπει να διαλέξουμε πλευρά απέναντι στο φλέγον ερώτημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στους καιρούς μας: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα.»
«Επειδή οι «ορθολογικοί» σπουδαστές του Χάρβαρντ δεν μπορούν να φανταστούν τίποτα έξω από το σύστημα (ή έξω από το Δημοκρατικό Κόμμα) δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν το μπορούν. Και για να είμαι ειλικρινής, δεν ανησυχώ καθόλου εάν αλλοτριώσαμε τους σπουδαστές του Χάρβαρντ, επειδή εκείνοι, οι υπηρέτες του 1%, δεν πρόκειται ποτέ να μας ακολουθήσουν. Μια ομάδα της κοινότητας που βρίσκεται στο πλευρό μας αξίζει περισσότερο από ολόκληρο πληθυσμό του Χάρβαρντ. Και εάν μας ζητήσετε να υποχωρήσουμε για να κατευνάσετε εκεί νους που αυτή τη στιγμή το κίνημα στρέφεται εναντίον τους, δεν πρόκειται να το κάνουμε.»
