AΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ Η ΚΑΚΟΚΑΙΡΙΑ ΕΚΑΝΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΓΩΝ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ...
WhereTheDogsHaveNoName*
Aυτές τις μέρες που η κακοκαιρία έκανε ακόμα πιο έντονο το πρόβλημα των αστέγων στη πόλη και καθώς οι "αδυσώπητες διαπραγματεύσεις" για το PSI συνεχιζόντουσαν αμείωτες σκεφτόμουνα πως υπάρχουν στη πόλη και μερικά ακόμα άστεγα μέλη της που επειδή τα έχουμε συνηθίσει με την συνήθως χαρούμενη παρουσία τους να μας αποφορτίζουν από τις δυσοίωνες αστικές καταστάσεις ξεχνάμε πως περνάνε και αυτά εξισου δύσκολα στο δρόμο.
Μιλώ για τα αδέσποτα ζώα βέβαια τα οποία μας υποβάλλουν με το τρόπο τους πως η συνάντηση με την πραγματικότητα την σκληρή και απόλυτη τις περισσότερες φορές μπορεί ναι μεν να μας βυθίσει σε δύσκολες και πολλές φορές δυσβάστακτες καταστάσεις ωστόσο υπάρχει πάντα κάτι μέσα μας το οποίο αν καταφέρουμε να το διατηρήσουμε έχει τη δυνατότητα να απωθήσει το σκοτάδι.
Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες αδέσποτων σκυλιών που τράβηξε η φωτογράφος Traer Scott για το λεύκωμα Shelter Dogs είχα την αίσθηση μιας πολύ έντονης ηρεμίας, εγκαρτέρησης, σχεδόν στωικότητας. Μπορείς να διαγνώσεις στις μορφές τους και στο βλέμμα τους σημάδια ταλαιπωρίας αλλά δεν είναι αυτό που μένει ως βασικός αντίκτυπος.
Έχει να κάνει βέβαια και με τον σχεδόν ανθρωπομορφικό τρόπο που επέλεξε να φωτογραφίσει τα συγκεκριμένα πορτρέτα η Scott. Ασπρόμαυρα, σε άμεση οπτική επαφή, χωρίς να εξωραϊζει την εικόνα τους καταφέρνει και σε εισάγει από τη πρώτη στιγμή σε μια υπόγεια συζήτηση μαζί τους. Όπως γίνεται και τις περισσότερες φορές στη πραγματικότητα δηλαδή.
Το να βρίσκεσαι στο δρόμο είναι κολύμπι σε βαθιά (και αφιλόξενα) νερά αναμφισβήτητα είτε μιλάμε για ζώα είτε για ανθρώπους. Το θέμα είναι να μην κλείνουμε τα μάτια.
Δες τις φωτό εδώ:
